Czym jest a czym nie jest akceptacja własnej choroby?

Gdy słyszysz pojęcie "AKCEPTACJA CHOROBY", co przychodzi Ci na myśl? 

Możliwe, że AKCEPTACJA CHOROBY kojarzy Ci się z pogodzeniem z zaistniałą sytuacją. 

Tymczasem, pojęcie to w ramach psychologii tłumaczy się jako proces, w którym człowiek chory doświadcza poczucia straty, boryka się z wieloma zmianami, jakie choroba wniosła do jego życia. W wyniku tego następują: zmiana sposobu myślenia, przewartościowanie i działania, mające na celu zmniejszenie poczucia bycia osobą niepełnosprawną. A więc są to działania proaktywne, wynikające z troski o siebie i będące w opozycji do postawy pasywnej, która sprzyja rezygnacji i depresji.

Akceptacja choroby to przyjęcie do wiadomości, że choroba jest obecna w życiu człowieka, a w związku z tym trzeba się zastanowić, a następnie wdrożyć sposoby na to, jak "ułożyć się", odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Jakie zasoby w sobie masz, które pozwolą Ci na radzenie sobie z tą niezwykle trudną sytuacją i jakie jeszcze możesz rozwinąć ?

Awersja do przyjmowania leków

Awersja, czyli niechęć do przyjmowania leków jest zjawiskiem jak najbardziej normalnym. W końcu nie ma nic przyjemnego w łykaniu tabletek, które powodują w mniejszym lub większym stopniu skutki uboczne. Dodatkowo, sama konieczność pilnowania godzin zażywania tabletek, dawek jest po prostu męcząca. Działanie niepożądane medykamentów mogą po jakimś czasie ustąpić. Jednak są pacjenci, którzy wyjątkowo źle znoszą zażywanie lekarstw, są również osoby lekooporne. 

Wśród osób chorych znajdują się takie, które do dziś żyją z bólem dobrze kontrolowanym dzięki operacji, ale niestety nadal problematyczni wydają się pacjenci, którzy nie uzyskali żadnej poprawy, tylko częściową lub też całkowitą, ale ból po pewnym czasie powrócił. Z tego względu, nieustannie poszukuje się nowych terapii i doskonali techniki zabiegowe. 

Najczęściej, gdy ból powraca, pacjent zmuszony jest znowu stosować farmakoterapię, do momentu, aż ból nie ustąpi lub do momentu, aż znowu nie podda się kolejnemu zabiegowi. 

Są niestety osoby, które z różnych przyczyn muszą zażywać lekarstwa cały czas. Nie mogą liczyć na remisję. Ból neuropatyczny jest szczególnym rodzajem bólu, który ciężko poddaje się leczeniu. Jest więc bardzo dużym wyzwaniem dla lekarzy.

Jeśli prześledzicie dobre źródła w zakresie leczenia bólu neuropatycznego, zauważycie, że zwykle lepsze efekty można uzyskać poprzez stosowanie farmakoterapii skojarzonej, polegającej na łączeniu leków o różnych mechanizmach działania, przy użyciu mniejszych dawek. Nie zmienia to jednak faktu, że prawie chyba każdy pacjent marzy o momencie, kiedy nie będzie już musiał codziennie zażywać tabletek. 

Dlaczego chcesz być zdrowa/zdrowy?

 .... Dlaczego chcesz, żeby Twój ból był mniejszy? Co Ci ułatwi poprawa Twojego stanu zdrowia?

To ważne pytania, które warto sobie zadać lub też zadać je osobie chorej. Ważne, ponieważ pozwalają poznać powody, dla których człowiek chce żyć. A więc na pewno ma cel lub cele, które z racji pogorszenia jego stanu zdrowia są niemożliwe do zrealizowania. Prawdopodobnie przez chorobę wiele istotnych zadań, planów uległo "zamrożeniu".

Dobrze jest przypominać o marzeniach, celach  kiedy dopada zmęczenie, spada motywacja do leczenia.

Możesz się również spotkać z odpowiedziami: " Nie wiem dlaczego chcę być zdrowy...", " Nie mam już marzeń, planów, nadziei..., nie mam celu", "Wszystko mi jedno". To są odpowiedzi, których nie można ignorować i warto więcej pobyć z osobą chorą, porozmawiać, poświęcić więcej uwagi. Utrata nadziei to nierzadko zjawisko, tak samo jak myśli rezygnacyjne, które zawsze mają przyczynę. 

Na powyższym zdjęciu zamieściłam przykładowe cele związane z poprawą stanu zdrowia. Zauważ, że rozpisanie ich, to dodatkowa informacja na temat trudności i ograniczeń, jakie sprawia ból. Są one na pewno kwestią indywidualną, ale też można znaleźć wiele elementów wspólnych u osób chorych.

ŹRÓDŁA WSPARCIA W CHOROBIE

Wszystkie choroby przewlekłe, w tym neuralgie i neuropatie występujące w obrębie twarzy i głowy, niosą ze sobą dyskomfort fizyczny i psychiczny. Bardzo dobrym rozwiązaniem byłoby to, gdyby pacjentowi towarzyszył psycholog już od momentu rozpoznania choroby. W końcu niezwykle ważne jest postrzeganie osoby chorej przez pryzmat życia na płaszczyźnie biopsychospołecznej. Jednak realia są zupełnie inne i nie każda poradnia zatrudnia psychologa, jak również nie każdy pacjent chce korzystać z takiej pomocy. 

Źródłem wsparcia w codziennych zmaganiach z chorobą są więc osoby bliskie: rodzina, przyjaciele, znajomi. Dlatego ważna jest jakość relacji jaką ma osoba chora ze swoim otoczeniem oraz to, czy otoczenie rozumie istotę choroby (wiedza), czy potrafi zrozumieć osobę chorą i współodczuwać jej stany emocjonalne (empatia). Nie każda osoba chora może liczyć na takie wsparcie, dlatego poszukuje go w tzw. GUPACH WSPARCIA. 

Grupy wsparcia skupiają wokół siebie, nie tylko osoby chore, które czują się osamotnione, ale również takie, które mają wsparcie na co dzień i np. poszukują dodatkowych informacji na temat swojego schorzenia (metody i efekty leczenia, sposoby radzenia sobie z trudnościami, nazwiska specjalistów). Należą do niej także ich bliscy, lekarze i wiele osób zainteresowanych tematem, którzy gotowi są dzielić się własną wiedzą i doświadczeniem. 

Niezmiernie ważne jest self-wsparcie, czyli wsparcie jakie człowiek sam sobie potrafi zapewnić. Ważnymi aspektami takiego wsparcia jest m.in. poszukiwanie informacji na temat swojej choroby (istotne jest to z jakich źródeł pacjent korzysta) i to jak człowiek traktuje siebie na co dzień, jak się sobą opiekuje, co o sobie myśli - czy myśli są wspierające czy sabotujące (myśli przekładają się na działania), czy siebie akceptuje?

Brak wsparcia jest niebezpieczny. Może spowodować poczucie beznadziejności, wyzwalać uczucia złości, frustracji, gniewu, może potęgować lęk, depresję, wyzwalać zniechęcenie do walki o siebie, a nawet zobojętnienie: "wszystko mi jedno co ze mną będzie". To wszystko może przełożyć się na zaangażowanie w proces leczenia.

www.neuralgiatwarzy.com