W procesie chorowania pacjent może ulegać psychologicznym mechanizmom obronnym, wśród których najczęściej spotyka się zaprzeczenie i wyparcie. Świadomość ich występowania pomaga trzem stronom zrozumieć sytuację: pacjentowi, lekarzowi i bliskim osoby chorej, którzy na co dzień towarzyszą w zmaganiach z bólem.
Czemu właściwie służą mechanizmy obronne?
Powstają one nieświadomie w sytuacjach, kiedy stres przekracza możliwości adaptacyjne jednostki i służą unikaniu lub redukowaniu zagrażających, dość nieprzyjemnych emocji, np. lęku i strachu. Można powiedzieć, że do pewnego momentu chronią człowieka, jego psychikę. Niestety zbyt długo i często stosowane mogą negatywnie odbić się na owej sferze psychicznej pacjenta i niekorzystnie wpłynąć na współpracę z lekarzem w zakresie leczenia.
W swojej książce, pt. "Neuralgia. Jak żyć?" opisałam ten mechanizm, któremu sama na pewnym etapie swojej choroby uległam. Próbowałam sobie wmówić, że "ten problem" mnie nie dotyczy i porzuciłam leczenie. Skończyło się to dla mnie bardzo źle.
Najkorzystniejsza wydaje się akceptacja choroby, która wiąże się z przyjęciem proaktywnej postawy wobec choroby, co przekłada się na mobilizację sił i uruchomienie zasobów, które mają służyć poprawie jakości życia.
